Balance by Hands; Eindevaluatie Ronald Rost van Tonningen

Wie ben ik

Ik ben een jongen die is opgegroeid in het naoorlogse Nederland in een heel traditioneel gezin. In mijn jeugd zat ik als het ware gevangen tussen warmte en kou. Een moeder, waarvan ieder kind denk ik wel droomt. Warm, liefdevol en zorgend. Een vader, waarvan ieder kind hoopt hetzelfde te krijgen. Helaas was dat in mijn geval toch wel anders. Mijn vader was de strenge “vaders wil is wet” man. Geen tegenspraak of je voelde het sensationele gevoel van de binnenkant van zijn hand wel ergens op je hoofd landen. Ik voelde (in mijn jeugd althans) geen liefde bij die man. Gehaat heb ik hem echter nooit. Als kind had ik wel door dat hij een droom had om een succesvol zakenman te worden. Een daardoor ontwikkelde er ook een groot gevoel van respect voor hem. Wat je echter zoekt in je vader is ook een steunpunt. Iemand waarop je kan terugvallen als je een probleem hebt. Bij hem heb ik dat nooit gevonden. Voor een groot deel door de angst voor hem, maar hij was er feitelijk ook nooit. Zelfs als hij thuiskwam ging hij achter zijn bureau zitten, moest iedereen stil zijn en na verloop van tijd vroeg je je af of hij inderdaad wel thuis was. Op zijn sterfbed heb ik dat ook aan hem gevraagd en hij was heel duidelijk. Voor het realiseren van zijn droom heeft hij welbewust op veel momenten niet voor het gezin gekozen.

Dat mijn relatie met mijn vader mij voor een groot deel heeft gevormd is voor mij wel duidelijk. Aan de ene kant heb ik er een onzeker gevoel aan overgehouden (zelfs nu nog wel eens). Alleen is die bewustwording pas veel later helder geworden.

Aan de andere kant ook een vorm van strijdlust om het allemaal anders te willen doen. Mijn kinderen zullen nooit bang zijn voor mij, heb ik altijd geroepen. Ook in de keuzes om ergens tijd in te steken heb ik eigenlijk altijd voor het gezin gekozen. Misschien wel meer dan goed voor mij zelf was.

Ik heb op zeker moment niet gekozen om in de voetstappen van mijn vader te treden. Hoe gek het ook klinkt was ik dat, ondanks mijn persoonlijke band met hem, eigenlijk wel van plan. Zijn onderneming heeft me wel altijd aangetrokken. Echter op een zeker moment kwam in een gesprek heel goed naar voren dat hij wel een soort “eisenpakket” had en stond haaks op het pad dat ik voor ogen had. Het is er dus niet van gekomen. De keuze heeft hem veel verdriet gedaan. Hij leefde met het idee dat het een onderneming zou worden die van vader op zoon zou gaan. Later heeft hij ook besloten om zijn onderneming te verkopen.

Is het altijd zo gebleven? Gelukkig niet.

Er zijn wendingen (of is het een sturing) in het leven die maken dat er dingen gebeuren waardoor de wind ineens 180 graden draait. De tijd heelt vele wonden is een gevleugelde uitspraak. Bij mij is dat wel zo geweest, alhoewel bepaalde trekjes van mijn vader tot aan zijn dood wel het gevoel van vroeger naar boven brachten.

Ik heb in mijn leven een hele coole chick ontmoet op de middelbare school. Ik ben nu al ruim 42 jaar met haar getrouwd. Zij is mijn spiegel, steun en toeverlaat en zielsverwant geworden. Mijn kinderen zijn alles geworden waar je als ouders op durft te hopen. Ze zijn gelukkig, hebben een dak boven hun hoofd, een baan waar ze zich lekker in voelen, kinderen (op één zoon na maar dat komt nog wel), doen niets met drugs en staan respectvol in het leven. Dan voel je je inderdaad een gezegend mens. 

Waarom gekozen voor het Back2balance traject.

Ik heb Robert ontmoet op de “markt”. Niet zo’n markt waar je van alles en nog wat koopt voor iets wat al helemaal geen daalder meer waard is.

Maar op Golfplaza in Rijswijk waar hij en ik allebei een stand (noem het maar een marktkraampje) hadden. Robert om zijn B2B te promoten en ik als vrijwilliger voor de stichting “overleven met alvleesklierkanker”.

Al vanaf het begin was ik geïntrigeerd door de dingen die Robert te vertellen had. Zeker over zaken als balans in het denken en doen. Hoewel ik hem ter plekke veel aan massage zag doen was eigenlijk mijn eerste insteek om eens te babbelen over die “stramme poten” van mij. Na vele uren van masseren (bij anderen dan) en collecteren van mijn kant begon ik op rustige momenten na te denken of ik misschien een afspraak met hem moest maken. De onzekerheid waar ik in het eerste deel al iets over schreef speelde toen ook op. Twijfel! Zal ik nu een afspraak maken of later (waarbij de praktijk nog wel eens uitwees dat het er dan gewoonweg nooit van kwam). Uitstel werd afstel en dat is vaker gebeurd in mijn leven dan goed voor mij was.

Toch waren de inhoud van de gesprekken, de manier waarop Robert zijn verhaal deed voor mij een trigger om nu maar eens te kiezen voor “het avontuur”. En zodoende hebben we een intakegesprek gehad en een vervolgtraject afgesproken, bewandeld en binnenkort ook afgesloten.

Hoe heb ik het traject ervaren?

Voor mij was het inderdaad een avontuur. In het allereerste begin kwam het bij mij als een beetje zweverig over. Overtuigingen, affirmaties, het waren termen waarbij de ware betekenis in de eerste sessies nog niet helemaal duidelijk waren. Pas later werd mij duidelijk hoezeer iemands leven wordt beïnvloed door de overtuigingen die je als mens ontwikkelt. Gedachtes die je dag in dag uit tegen zichzelf uitspreekt of elke keer jezelf weer een spiegel voorhoudt waarbij een beeld van jezelf ontstaat dat je helemaal niet wilt hebben.

Lopende het traject ben ik ook gaan ervaren dat het gevoel ook geregisseerd wordt door overtuigingen die in de loop van iemands leven zijn ontstaan. En als je dat kan ombuigen ontstaat er iets moois. Je gaat namelijk kiezen voor jezelf. Niet op een egoïstische manier, maar gevoelsmatig. Het voor jezelf kiezen heb ik zelf altijd neergezet als iets egoïstisch en vond het gezin, het werk, je collega’s veel belangrijker.

Mijn vrouw heeft, nadat ik ernstig ziek was geworden en na vele jaren van knokken weer op de been was, wel eens gezegd. Je hebt voor de hele wereld gezorgd, behalve voor jezelf. Ik denk dat zij daarmee de kern van mijn waarheid heeft benoemd. Ik wilde er voor alles en iedereen zijn. Ik denk dat ik daarmee het gemis van vroeger heb willen invullen.

Ik heb, zeker na de ziekenhuisperiode, altijd een enorme drive gehad om te willen bereiken. Heel even ging het weer over het “heroveren” van de wereld. In het traject met Robert ben ik gaan leren dat ik het ook erg goed is om zaken bij jezelf te heroveren, zoals inzicht in jezelf, balans, rust en in jezelf geloven.

Misschien is de keuze om dit traject te doen wel de eerste keuze geweest waarbij ik echt iets voor mezelf heb gekozen. En daarmee ook de basis heb gelegd om een keuze in de toekomst beter af te wegen tegen de vraag “wil ik dat wel” of “gaat me dat inderdaad het goede gevoel geven”. Het maakt het ook makkelijker (alhoewel daar ook wel weer nog een moeilijkheidsgraad in verscholen ligt) om ook bestaande zaken opnieuw af te wegen tegen gevoel. En ook afscheid van durven te nemen.

Alle elementen die in het traject aan de orde zijn gekomen heb ik inmiddels ingevoerd in mijn dagelijks zijn. Eén aspect blijft moeilijk en dat is de discipline om het ook iedere dag te blijven doen. Alle overtuigingen hebben er ook voor gezorgd dat je in de loop daar jaren een “comfort-zone” hebt opgebouwd met een meters hoge en dikke muur er omheen. En om daar een bres in te slaan is niet iets wat je van de ene op de ander dag realiseert.

Waarom aan te bevelen?

Het enige wat ik daarop kan zeggen is dat een mensenleven (laten we maar zeggen) geïnspireerd wordt door wat je meemaakt. Je leert, je voelt, maar je herhaalt ook. Wat ik vooral heb geleerd is dat als je gedachtes, uitspraken, ideeën van anderen maar vaak genoeg herhaalt ze dan een onderdeel van jezelf worden. Dat kan natuurlijk zowel positief als negatief zijn.

Ik ben door dit traject nu (nog) meer gedreven om bij alles wat ik doe en denk toch ook wel na te gaan of ik dat fijn vind, of me dat het plezier geeft wat zoek, of ik er echt tevreden mee ben.

Als je zo om je heen luistert, dan zou je dit traject wel aan iedereen willen aanbevelen. In alles wat je hoort, ben je steeds meer bewust geworden van het feit dat iedereen zijn overtuigingen heeft. Dat is natuurlijk niet zo raar, maar je zou vervolgens wel willen schreeuwen: Ga dit doen, want dan kan je namelijk leren dat overtuigingen ook gewoonweg vastgeroeste gedachtes zijn. Gedachtes waarvan je denkt (overtuigd bent) dat het zo is, maar helemaal niet zo hoeft te zijn. En dan kan er zomaar een hele wereld voor je opengaan.

Het heeft mij ook gebracht dat ik doel heb neergezet. Ik ga een boek schrijven. Ik was daar al mee begonnen nadat ik ziekenhuis had verlaten, maar zoals vele wilde plannen meer in het sudderpotje terecht gekomen. In het afgelopen traject ben ik ook meer bewust geworden van het feit dat vertellen over mijn ervaringen mij ook een goed gevoel geeft. Het is leuk om te doen en de reacties van luisteraars zijn vaak hartverwarmend. Daardoor gaat het boek de basis vormen van mijn verhaal dat ik met anderen ga delen. Hoe is nog onduidelijk, maar dat is stap twee.

Ik heb nu al activiteiten waarvan ik afscheid heb genomen door je simpelweg de vraag te stellen of het je nou wel dat plezier geeft wat je denkt te hebben. Zo niet, neem afscheid ervan. Of als het niet anders kan, accepteer en doe het dan, maar loop er niet over te zeuren.

Een mens is nooit te oud om te leren. Maar dan moet je voor veel dingen wel openstaan.

Ik kwam laatst een mooi gezegde tegen, namelijk:
Don’t wait for the perfect moment. Just take the moment and make it perfect.
Misschien zijn we vergeten dat een ander niet bepaalt hoe je je voelt maar dat je dat zelf bent.

  • The end –

Client Review: Razik Menidjel, Director, Senior Advisor to President, Head of Vice-President office DG1 European Patent office

 

In short, tell us something about yourself and what is the reason why you have opted for the Back2Balance Personal Training?

I am above 50 years old and I have a rhythm of work which is extremely demanding.
For instance I work for more than 12 hours per day and never have the time for myself.
I decided to opt for the Back2Balance trail period for mainly two reasons:
– The professionalism of Robert to understand my personal situation and to adapt his agenda to my professional constraints.
For instance he was ready to provide to me the training I needed during the week-end on Saturday morning.
– The program designed specifically for me by Robert was indeed adapted to my personal need: being able to take away the daily stress linked to my work and to best reconnect my body with my brain.

How did you like the Back2Balance trail period with Robert Geijp as your Personal Trainer?

I liked very much the Back2Balance trail period with Robert Geijp as my personal trainer because it was very professionally set. The aim was to offer to me the possibility to get back to some sport activities. this time was dedicated to raise awareness to me to what I could achieve.
There was a constant attention to make me improve in every exercise practised together.

What are the positive effects so far during and after the trail period for your health?

The positive effects so far during and after the trail period for my health were almost immediate: I could sleep for the whole night. This did not happen to me since years. A better way to breath and relax was also achieved very quickly.

Why did you choose to continue Back2Balance training after the trail period?

I decided to choose to continue Back2Balance training after the trail period because I found an opportunity to do for myself something good. It is my personal time that I dedicate to my well being every week. I would like to invest in my well being to avoid to have back pain, health issues at an early age. By investing this time to my body condition today I invest for the future.

What would you like to share with anyone who might be thinking about starting the Back2Balance trail period?

I would say only one thing to those who might be thinking about starting the Back2Balance trail period: do it!
Think about you and invest in your well being and getting some better quality of life!
This is priceless and it requires only your attention.